Przegląd gier na Neo Geo cz. 2/4

King of Fighters ’94 – Jest bijatyką wypuszczonym przez SNK w 1994 roku. Gra jest skrzyżowaniem wielu tytułów SNK i nie tylko. Występują w niej zawodnicy znani z takich tytułów jak Fatal Fury, Art of Fighting, Psycho Soldier, a nawet NES’owskiego Ikari Warriors. Mamy do wybory jeden z ośmiu trzyosobowych zespołów. W chwili kiedy jeden z zawodników przegra jest zastępowany przez następnego. Walka kończy się wtedy, kiedy wszystkie osoby z danej drużyny zostaną wyeliminowane.

King of Fighters ’95 – Kolejna odsłona bijatyki wypuszczonej przez SNK, tym razem w 1995 roku. Reguły gry pozostały niezmienione, ale można zauważyć kilka drobnych nowości. Mianowicie w tej części możemy ułożyć sobie własną drużynę wybierając najlepszych zawodników z różnych ekip. Amerykańska drużyna sportowców została zastąpiona nową, w której skład wchodzą Iori Yagami (największy rywal Kyo), Billy Kane (z Fatal Fury) i Eiji Kisaragi (z Art of Fighting 2). Grafika też się poprawiła. Dodatkowo doszły też nowe ciosy.

King of Fighters ’96 – Trzecia już część wspaniałej serii, powstała w 1996 roku. Nie obyło się w niej bez zmian. Sam poziom trudności trochę spadł. Doszła nowa drużyna składająca się z Geese Howard (Fatal Fury), Wolfgang Krauser (Fatal Fury) i Mr. Big (Art of Fighting). W drużynie Iori Yagami dwie kobiety Mature i Vice zastąpiły starych zawodników. Grafika uległa polepszeniu. Ponadto możliwe jest potoczenie się w stronę przeciwnika lub do tyłu.

King of Fighters ’97 – Kolejna odsłona popularnej bijatyki wydanej przez SNK w 1997 roku. W tej części wprowadzone są dwa odmienne style gry do wyboru. Pierwszy to Advance, w którym pasek energii do powerów napełniany jest w miarę otrzymywanych ciosów od przeciwnika, a także, kiedy my wystukujemy specjalne uderzenia. Dodatkowo można turlać się w stronę wroga lub do tyłu. Drugim jest Extra, czyli pasek do kombosów napełniający się ręcznie, poprzez przytrzymanie przycisku. Możliwe jest też wykonywanie uników, czyli lekkiego odchylenia się). Wprowadzono też dwie nowe drużyny i samotnego zawodnika Shingo Yabuki. Bez sprzymierzeńców został Iori Yagami. Natomiast drużyna Geese Howarda została usunięta. Bohaterowie zostali wyposażeni w lepsze ciosy. Sama grafika uległa lekkiej poprawie.

King of Fighters ’98 – Piąta już część wspaniałej serii, powstała w 1998 roku. Od razu na wstępie dodam, że jest to najlepsza część, mimo że przypomina bardzo ’97. Autorzy zostali dalej przy dwóch stylach walki, mowa oczywiście o Advance i Extra. Jeśli chodzi o zawodników, to Iori Yagami przywrócono do teamu dwie kobiety znane z ’96 Mature i Vice. Shingo Yabuki został dalej bez pary. Doszedł też samotny ostatni boss Rugal z ’94. Także w tej części pojawił ojciec Kyo, Saisyu Kusanagi i jego drużyna. Ogólnie możemy przebierać między 38 postaciami. Sama grafika jak i muzyka uległy też poprawie.

King of Fighters ’99 – Kolejna odsłona bijatyki wypuszczonej przez SNK, tym razem w 1999 roku. Ta gra aż emanuje nowościami. Style walki z poprzednich części Advance i Extra zostały połączone w jeden (pasek napełnia się po zadawanych ciosach i można też robić kombosy jak nasz pasek świeci). Drużyny zostały zwiększone o jedną osobę, co daje mam czteroosobowe teamy. Kilka starych ludzi z poprzednich części odeszło od starych zespołów i utworzyło nowe. Ale są i też nowe postacie jak K’, Maxima, Whip, Bao, Xiangfei i Jhun. Jednak dodatkowa czwarta postać nie walczy bezpośrednio, tylko daje się ją na tak zwaną pomoc (striker), czyli pod czas walki po naciśnięciu guzika wpada na chwile i atakuje przeciwnika. Robi tak zwane małe zamieszanie. Dodam jeszcze że jest 28 różnych postaci, dwa klony Kyo z poprzednich części i dwie postacie ukryte to jest Iori Yagami i oryginalny Kyo Kusanagi.

King of Fighters '2000 – Siódma część serii, wydana przez SNK w 2000 roku. Trochę jest podobna do poprzedniej części np. graficznie jednak jest też kilka różnic. W grze jest tylko jeden system walki Advance. Kilka zawodników poodchodziło z drużyn znanych z ’99 i utworzyły nowe teamy lub wyparły stare postacie z innych drużyn. Ogólnie jest osiem zespołów i dwie samotne postacie Iori Yagami i oryginalny Kyo Kusanagi. Nowe charaktery to Kasumi, Hinako, Lin, Seth, Vanessa, Ramon. Dalej są czteroosobowe drużyny i tak zwana pomoc (striker), jednak po wstawieniu zawodnika na nią można zmienić jego image na zupełnie nieznaną wcześniej osobę lub pozostać przy starym wyglądzie.

King of Fighters '2001 – Wydana przez SNK w 2001 roku Na tak zwana pomoc (striker) można w tej części wstawić maksymalnie aż 3 postacie i walczyć tylko jedną, jednak nie polecam tego. Pojawiła się drużyna w ogóle nieznanymi z poprzednich części osobami, w której skład wchodzi: Kula, Foxy, K9999, Angel. Jest też nowa postać jak May Lee. Dodam jeszcze, że grafika uległa zmianie, ale czy na lepsze, to każdy z Was musi sobie odpowiedzieć na to pytanie indywidualnie. Ponadto postacie zostały okrojone z niektórych technik. Ogólnie ta część wyszła tak sobie.

King of Fighters '2002 – Dziewiąta część serii, wydana przez SNK w 2002 roku. Drużyny zostały zredukowane z czterech osób do trzech. Nie ma już pomocy (striker). Wywołało to migrację i co zaowocowało tym, że powstało aż trzynaście drużyn. W tej części nie doszła żadna nowa postać, tylko wróciło kilka znanych z poprzednich. Teraz podczas walki zespołów nie musimy walczyć z losowo wybraną przez komputer dla nas drużyną, tylko mamy do wyboru jedną z dwóch drużyn, z którą chcemy się zmierzyć. Pozwala to wyeliminować kłopotliwe zespoły. Pomimo tych zmian, to chyba najgorsza część w jaką przyszło nam grać od kilku lat. Nie posiada takiego klimatu, jak poprzednie.

King of Fighters '2003 – Dziesiąta już część serii, wypuszczona przez SNK w 2003 roku. W grze jest do wyboru jedenaście trzyosobowych drużyn. Doszły takie nowe i nieznane postacie z poprzednich części jak Malin, Gato, Tizoc, Ash Crimson, Duo Lon i Shen Woo. Na ekranie są trzy paski energii, a to dlatego, że podczas walki i jednocześnie jej nie przerywając można zmienić zawodnika na drugiego np. kiedy jednemu już się kończy siła. Tę operację można wykonywać wiele raz aż dany bohater nie zostanie wyeliminowany, wtedy już na tego nie można liczyć. Ogólnie grafika uległa zmianie i pod tym względem prezentuje się lepiej od poprzedniej. Dodam jeszcze że niektóre postacie jak Terry Bogard zmieniły swój image. Gra ogólnie jest udana.

King of the Monsters – Wydana została przez SNK w 1991 roku. Jest to bijatyka z udziałem wielkich potworów takich jak bagienny stwór czy King Kong. Wszystkie walki toczą się w różnych miejscach jak miasta, rzeki. Oczywiście od starć takich gigantów w różnych metropoliach wybuchają pobliskie domy, niszczone są mosty i wszystko to, na co upadną lub po czym przejdą. Do wyboru mamy jednego z sześciu zwierzaków.

King of the Monsters 2 – Wypuszczona została przez SNK w 1992 roku. Jest to druga część walk z udziałem potworów. Jednak z tą różnicą, że jest to bardziej bijatyka chodzona. Przemierzamy różne miasta, niszcząc je, by na końcu każdego levelu stoczyć walkę z jakiś mutantem. Do wyboru na początku mamy jednego z trzech olbrzymich stworów.

Kizuna Encounter – Bijatyka 2D wydana przez SNK w 1996 roku. W grze wybieramy dwie postacie z dziesięciu. Każda z nich ma swój własny ubiór i styl walki. Podczas potyczki możemy zmieniać sobie zawodnika na drugiego, jeśli najdzie nas taka potrzeba. Gdy jeden zawodnik zginie, to już nie będzie zastąpiony, bo wtedy nastąpi koniec rundy. Bohaterowie są żywotni, bo pasek energii ma dwa odcienie. Najpierw żółty a potem czerwony. W grze by przejść dalej wystarczy wygrać jedną rundę.

Last Resort – Gra ujrzała światło dzienne za sprawą SNK w 1992 roku. Jej akcja dzieje się w kosmosie. Ekran przesuwa się głównie w prawo. Wcielamy się w postać pilota statku kosmicznego. Nasze zadanie polega na przejściu wszystkich leveli, na końcu których jest do pokonania boss. Podstawową bronią są zwykłe pojedyncze strzały jednak podczas podróży można ją sobie ulepszyć zbierając różnego rodzaju bonusy.

League Bowling – Gra wypuszczona przez SNK w 1991 roku. Jest to komputerowa odmiana kręgli. Jest dziesięć kręgli ułożonych w trójkąt. Gracz ma za zadanie w jak najmniejszej ilości rzutów strącić je wszystkie. Gra składa się z dziesięciu rund. Na początku każdej są one od początku ustawiane. Przechodzimy do następnej rundy jeśli zawodnik wykorzysta dwa uderzenia lub strąci wszystkie.

Legend of Succes Joe – Gierka opowiada nam historię tytułowego Joe, który jak się okazuje jest bokserem. Przekonamy się jednak, że życie boksera nie jest wcale takie łatwe. To typowa nawalanka, w której chodzimy w prawo. Gra ma moim zdaniem wysoki poziom trudności, a grafika jest dobra.

Magical Drop 2 – To typowa gra w kulki. Naszym celem jest zbijanie kulek o tym samym kolorze, żeby tego dokonać muszą się połączyć w poziomie lub w pionie przynajmniej 3 kulki tego samego koloru. W grze mamy do wyboru dwa warianty gry: puzzle oraz gra przeciwko komputerowi.

Magical Drop 3 – W porównaniu do poprzedniej części gry, o wiele lepsza grafika, poziom trudności stoi na średnim poziomie.

Magician Lord – Platformówka wydana przez Alpha Denshi w 1990 roku. Wcielamy się w postać ubranego na niebiesko czarodziej Elta. Musi on uratować swoją ojczyznę od złego maga Gal Agiese. Podstawową bronią bohatera są strzały takimi trójkącikami. Jednak może on zmienić swoją formę po zebraniu odpowiedniego bonusa np. w smoka ziejącego ogniem, shinobi i wiele innych postaci. Na drodze czeka nas wiele przeciwników do pokonania, którzy będą się bronić dobrze, a na końcu każdego etapu boss. Dodam jeszcze, że ten tytuł do łatwych nie należy.

Mahjong Kyo Retsuden – Gra wydana przez SNK w 1990 roku. Jest to komputerowa wersja popularnej chińskiej zabawy w której używa się kamieni z wzorkami przypominających kostki domino. Celem jej jest zebranie czterech zestawów po trzy, lub cztery takie same kwadraciki i jednej pary. Więcej na temat zasad jakimi się rządzi można przeczytać w Internecie szukając pod hasłem „Mahjong”.

Maruko’s Deluxe Quiz – Gra wydana przez Takara w 1995 roku. Jak sama nazwa wskazuje jest to quiz. Siedzimy sobie w studiu i odpowiadamy na pytania. Sama zabawa jest w języku japońskim, więc jeśli nie znamy języka to trudno będzie nam się w niej poruszać, a już na pewno odpowiadać poprawnie.

Metal Slug – Super Vehicle 001 – Gra legenda. Pierwsza część ukazał się na automaty i od razu została hitem. Typowa jak na te lata strzelanka 2D. Nietypowa ilość przeciwników i poziom trudności przypominał w dużej mierze Contrę. Sześć poziomów, zakończonych walką z bossem. Masa broni oraz możliwość poruszania się mini czołgiem. Ogromna dawka humoru i krótka, ale satysfakcjonująca przygoda bez fabuły. Gra zapadająca w pamięć.

Metal Slug 2- Super Vehicle 001/II – W drugiej części odwiedzimy Egipt oraz Chiny. Będziemy walczyć ze starymi jak i nowymi przeciwnikami. Także mumiami i kosmitami. Do dwójki już znanych bohaterów Marco i Tarmy dojdzie pomoc w postaci żeńskiego duetu Eri oraz Fio. Pojawią się nowe bronie oraz nowe pojazdy – nieśmiertelny wielbłąd oraz myśliwiec. Znajdziemy tutaj jeszcze więcej wrogów oraz strzelania. Niestety ginąć też będziemy wiele razy i gra będzie wielokrotnie tracić na szybkości i dynamice.

Metal Slug 3 – W trzeciej części programiści poszli na całość. Będziemy zabijać zmutowane robale, hordy zombich oraz roboty. Oprócz masy żołnierzy wroga, powrócą również kosmici. Dostaniemy nowe pojazdy w tym śmigłowiec oraz łódź podwodną. W czasie gry będziemy mogli zdobyć kompanów – małpę w pieluszce, uzi oraz inteligentną satelitę. Walczyć będziemy na zanieczyszczanych plażach egzotycznej wyspy, w starożytnych świątyniach i tajnych fabrykach. Będziemy pływać pod wodą, a nawet latać w przestworzach. Zostaniemy także wystrzeleni rakietą w kosmos. Jest to jedna z części, w której jest wszystko, a poziom trudności w tej odsłonie poszedł wysoko do góry.

Metal Slug 4 – Tej gry chyba nie musze nikomu przedstawiać. Ciekawe i trudne plansze. Do wyboru mamy Marco, Fio, Trevor i Nadia. Gra, której na jednym żetonie się nie przejdzie.

Metal Slug 5 – Opis jak powyżej. Dodać mogę tylko to, że finał gry jest bardzo oryginalny i zadziwi dużo osób. Gra wyszła w 2005 roku, więc autorzy poprawili animację i grafikę postaci, pozostając jednak nadal w świecie 2D.

Metal Slug X – Nie jest to dziesiąta część serii. Dosłownie, jest to cześć druga troszkę podrasowana. Cały schemat gry pozostał bez zmian, końcowi bossowie się nie zmienili. Dodane troszkę mini bossów w środkach misji. Jest większa zadyma niż w drugiej części i gra się mniej przycina. Również już tak bardzo nie zwalnia. Pojawiają się nowi wrogowie, ale są to tylko lepsze wersje tych starych. Metal Slug X stał się trudniejszy i pokazał, że z drugiej części można było wycisnąć siódme poty.

Minnasanno Okagesamadesu – Jest to komputerowa wersja popularnej chińskiej zabawy, w której używa się kamieni z wzorkami przypominających kostki domino. Celem jej jest zebranie czterech zestawów po trzy lub cztery takie same kwadraciki i jednej pary. Na początku mamy do wyboru jednego z dwóch zawodników. Więcej na temat zasad, jakimi się rządzi można przeczytać w Internecie szukając pod hasłem „Mahjong”.

Money Idol Exchanger – Gra wypuszczona przez Face w 1997 roku. W grze mamy na początku do wyboru 3 tryby gry: VS computer, solo play 1p vs 2p. W pierwszym mamy do wyboru jedną z dwóch postaci i walczymy z komputerem. Pokonujemy przeciwników jeden za drugim. W drugim walczymy tylko sami dla punktów i jest 8 bohaterów do wyboru. Trzeci jest przeznaczony dla dwóch osób, które stają w szranki przeciwko sobie. Sama gra polega na tym, by za pomocą jednego guzika zabierać do siebie monety, a za pomocą drugiego umieszczać je na innych. By znikły trzeba je ustawić na tych samych wartościach. Do siebie możemy przyciągnąć dużą ilość tych samych nominałów, ale nie możemy różnych. Dodam jeszcze, że co jakiś czas plansza opuszcza się w dół dostarczając nam coraz większej ilości pieniędzy. Zabawę uważa się za przegraną jeśli nadmiar gotówki zasypie nam cały ekran.

Mutation Nation – Wypuszczona za sprawą SNK w 1992 roku. Stworzony przez szalonego naukowca genetyczny wirus rozprzestrzenia się i zmienia ludzi w mutantów. Dwóch śmiałków postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i nie dopuścić do jeszcze większej epidemii. Gra jest chodzoną bijatyką. Musimy przejść w niej przez kilka poziomów na których przyjdzie nam walczyć z różnego rodzaju odmieńcami. Na końcu każdego levela będzie czekał na nas boss. Walczymy za pomocą własnych rąk i nóg. Są dostępne też specjalne uderzenia (jednak ich używanie odbiera nam życiową energie). By je wykonać należy przez kilka sekund przytrzymać klawisz którym bijemy ręką.

Nam-1975 – Gra wypuszczona przez SNK w 1990 roku. Doktor R. Muckley wraz z córką zostali porwani i naszym zadaniem jest ich odbić. Bohater, którym kierujemy stoi na pierwszym planie odwrócony do nas plecami. Natomiast wrogowie będą pojawiali się na drugim planie, wychodząc z lewej lub prawej strony. Będziemy musieli stanąć przeciw dużej liczbie przeciwników w samolotach, czołgach lub chodzących piechotą. Do obrony będziemy mieli bronie palne, miotacze płomieni, granaty itp.

Neo Bomberman – Gra została wypuszczona przez Hudson w 1997 roku. Celem gry jest wysadzenie przeciwników za ładunków wybuchowych, które pozostawiamy w różnych miejscach. Kiedy już się wszystkich pozbędziemy, to zostaną otwarte przed nami drzwi do następnego levelu. Pod koniec każdego świata będzie czekał na nas boss, którego musimy pokonać. Naszą podstawową bronią jest jedna bomba. Możemy poprzez ukryte bonusy w różnych planszach zwiększać ich ilość, a także pole rażenia, a także zwiększać szybkość bohatera. Dodam, że gra dobrze nadaje się idealnie do gry na dwie osoby. Jest tak popularna, że została wydana na dużą ilość konsol.

Neo Drift Out – Gra jest bardzo podobna do opisanego później Over Top. Również są to wyścigi samochodowe, aczkolwiek nieco lepsze moim zdaniem. Szczególnie cenne są tu uwagi spikera i naszego pilota zarazem. Najbardziej zapadło mi w pamięci wypowiadane „Oh my God”, gdy np. zetkniemy się z bandą.

Neo-Geo Cup ’98: The Road to Victory – Gra została wydana z okazji mundialu we Francji w 1998 roku. Jak nie trudno się domyślić, jest to piłka kopana, arcadowa piłka kopana. Brzmi to dziwnie… Do dyspozycji mamy całkiem sporo reprezentacji z różnych kontynentów. Drużyn z Europy jest aż 24, lecz brak tu niestety Polaków. Znalazło się za to miejsce dla azjatyckich potęg, takich jak Wietnam czy Singapur. Zapomnijmy o nazwiskach piłkarzy – nie ma żadnych. Rozgrywka jest zupełnie inna niż w futbolówkach typu PES czy FIFA. Tutaj położono nacisk na dynamikę. Nie ma możliwości rozgrywania ładnych akcji. Pędzimy na bramkę i strzelamy. Niektórym to może się spodobać. Mecze trwają tylko jedną połowę, czyli 45 minut, które płynie jednak znacznie szybciej. Tytuł jest godny zbadania, ale długo nikt nad nim raczej nie będzie siedział.

Neo Mr. Do! – Brak słów na tę grę. Chodzimy jakimś klaunem, rzucamy piłeczkami w kiczowate potwory i zbieramy wiśnie oraz inne tego typu fanty. Do tego przygrywa strasznie denerwująca muzyczka. Tytuł przeznaczony dla graczy w bardzo, ale to bardzo młodym wieku oraz tych odczuwających przyjemność z gry w tytuły, w których nie robi się nic konkretnego.

Neo Turf Masters – Czy grałeś kiedyś w golfa? Jeśli nie, to możesz tu spróbować. W tej grze nie wybijesz nikomu szyby w samochodzie, ani nie palniesz nikogo w łeb. Gra jest całkiem ciekawa, trzeba trochę poćwiczyć, by dojść do perfekcji. Można grać nie tylko z komputerem, ale i w trybie multiplayer. Jest też trochę humoru. Po nieudanych próbach czasami pojawia się obrazek, na którym nasza postać wygina kij golfowy i mówi wpadający w uchy tekścik: „Ohhhh nooo!”.

Nightmare in the Dark – Gdyby ta gra była w trójwymiarze, mogłaby straszyć. Ale nie jest i nie straszy. W grze sterujemy pewnym śmiałkiem, który zdecydował się walczyć z żywymi trupami i podobnymi istotami. Używa on do tego różdżki strzelającej ogniem. Aby przejść etap, trzeba rozproszyć w pył wszystkich przeciwników na ekranie. Nie zabrakło bossów, przez co gra nie jest tak nudna i monotonna, jakby się mogło wydawać. Z pomocą może nam przyjść drugi player.

Ninja Combat – Kolejna gra, typu Ninja. Jednak nie przemawia ona do mnie. Do dyspozycji jeden bohater. Jest to nawalanka, która jest banalnie prosta.

Ninja Commando – Gierka warta polecenia każdemu. Grafika bardzo dobra, grywalność również. Mamy do dyspozycji 3 bohaterów, którzy nawalają jakimś super powerem – im szybciej wciskamy, tym power jest większy i mocniejszy. I ciekawe jest to, że zamiast chodzić od lewej do prawej strony, to idziemy ciągle do góry.

Ninja Master’s – Kozak gra! Bijatyka 1 vs 1, mamy do wyboru kilka postaci. Każdy walczy w swój unikalny sposób. Mapy są zróżnicowane i bardzo przejrzyste. Cios mieczem powoduje pojawienie się krwi na ekranie.